ဒုတိယကမၻာစစ္

ဒုတိယကမၻာစစ္

ဒုတိယကမၻာစစ္ (၁၉၃၉ - ၁၉၄၅) ကို အတိုေကာက္အားျဖင့္ WW II သို႔မဟုတ္ World War II ဟုလည္း ေခၚၾကၿပီး ပထမကမၻာစစ္ပြဲ၏ အဆက္အျဖစ္ တိုက္ခိုက္ၾကေသာ စစ္ပြဲအျဖစ္ စစ္သမိုင္းပညာရွင္မ်ားက သုံးသပ္ၾကသည္။ ကမၻာ့အင္အားႀကီး နိုင္ငံမ်ားက မဟာမိတ္ ႏွစ္ဖြဲ႕အၿပိဳင္ဖြဲ႕၍ တိုက္ခိုက္ၾကၿပီး ၄င္းတို႔မွာ မဟာမိတ္နိုင္ငံမ်ားနဲ႔ ဝင္ရိုးတန္း နိုင္ငံမ်ားတို႔ျဖစ္ၾကသည္။ စစ္သားဦးေရ သန္း ၁၀ဝ ေက်ာ္ ပါဝင္တိုက္ခိုက္ၾကၿပီး အဓိက ဝင္ေရာက္တိုက္ခိုက္ၾကသူမ်ားသည္ ၎တို႔၏ အလုံးစုံေသာ စီးပြားေရး၊ စက္မွုအလုပ္႐ုံႏွင့္ သိပၸံနည္းပညာမ်ားကို သုံးစြဲၾကကာ စစ္ပြဲအတြင္း အသာစီးရရန္ ႀကိဳးစားခဲ့ၾကသည္။ ထို႔အတူ စစ္ပြဲအတြင္းတြင္လည္း စစ္ေရးပစ္မွတ္ေတြအျပင္ အရပ္ဖက္ပစ္မွတ္ကိုပါ ဖ်က္ဆီးပစ္ၾကေသးသည္။ လူေပါင္း သန္း ၇၀ ေလာက္ ေသေၾကပ်က္စီးခဲ့ရာမွာ အမ်ားစုမွာ အရပ္သားမ်ားျဖစ္သည္။ စစ္ပြဲတစ္ခုလုံးအတြက္ ကုန္က်စရိတ္မွာ အၾကမ္းဖ်င္းအားျဖင့္ အေမရိကန္ေဒၚလာ ၁ ထရီလီယံ ( ၁,ဝ၀ဝ ဘီလီယံ၊ ၁,ဝ၀ဝ,ဝ၀ဝ မီလီယံ ) ( ေဒၚလာသန္းေပါင္း တစ္သန္း ) ခန႔္မၽွ ကုန္က်ခဲ့ကာ စစ္စရိတ္ အႀကီးဆုံး စစ္ပြဲျဖစ္ခဲ့သည္။
ပထမကမၻာစစ္ပြဲအၿပီးအေျခအေန

ပထမ ကမၻာစစ္အၿပီးတြင္ က်င္းပသည့္ ဗာဆိုင္းညီလာခံသည္ အမွန္တစ္ကယ္တြင္ စစ္နိုင္ နိုင္ငံမ်ားက စစ္ရွုံးနိုင္ငံမ်ားထံမွ အက်ိဳးအျမတ္မ်ားကို ေတာင္းယူျခင္း၊ စစ္ရွုံးနိုင္ငံမ်ား ကိုစာခ်ဳပ္ပါအခ်က္အလက္မ်ားျဖင့္ တားဆီးခ်ဳပ္ခ်ယ္ရန္ ႀကိဳးစားၾကသည့္ ညီလာခံသာျဖစ္သည္။ ထိုညီလာခံတြင္ အက်ိဳးအမ်ားဆုံးအေနႏွင့္ အဂၤလိပ္ႏွင့္ ဂ်ပန္၊ ျပင္သစ္တို႔သည္ စစ္ရွုံးနိုင္ငံမ်ားထံမွ ကိုလိုနီနယ္အမ်ားအျပားကို လႊဲေျပာင္းရယူပိုင္ဆိုင္ခဲ့ၾကသည္။ စစ္ရွုံးနိုင္ငံျဖစ္သည့္ ဂ်ာမနီ(ယခင္ၾသစတီးယား)မွာ ကိုလိုနီနယ္မ်ားသာမက ဥေရာပတိုက္ေပၚရွိ နိုင္ငံ၏နယ္နိမိတ္မ်ားကိုပါ ခြဲေဝေပးခဲ့ရသည့္အတြက္ အနစ္နာဆုံးျဖစ္ခဲ့ရသည္။ စစ္ရွုံးနိုင္ငံမဟုတ္သည့္တိုင္ အီတလီမွာ မည္သည့္အက်ိဳးအျမတ္မွ မယ္မယ္ရရ မရရွိဘဲ တိုင္းျပည္အေျခအေန ဆိုးရြားသည္သာ အဖတ္တင္ခဲ့သည္။ စစ္နိုင္သည့္ဂ်ပန္မွာလည္း ေဝစုမ်ားရသည့္တိုင္ အစြန္းေရာက္ အမ်ိဳးသားေရး စစ္ဝါဒီမ်ားက အုပ္ခ်ဳပ္လာသည့္အတြက္ နယ္ခ်ဲ႕ျခင္းကို လိုလိုလားလားပင္ ဆက္လက္လုပ္ရန္ အားသန္ေနခဲ့ျပန္သည္။ စစ္ရွုံးနိုင္ငံမ်ားအေနႏွင့္လည္း အဖက္ဖက္မွ ဖိႏွိပ္ခံရသည့္အတြက္ တိုင္းျပည္အေျခအေနမွာ ဆိုးဆိုးဝါးဝါး ျဖစ္ေနခဲ့ရၿပီး တိုင္းျပည္အတြင္း အစြန္းေရာက္ အမ်ိဳးသားေရးဝါဒ ျဖစ္ေပၚလာေရးအတြက္ တြန္းအားေပးေနခဲ့သကဲ့သို႔ ရွိေနခဲ့ျပန္သည္။
စစ္ျဖစ္ရသည့္ အေၾကာင္းရင္း

ပထမ ကမၻာစစ္ႀကီး ၿပီးဆုံးသည္မွ ဒုတိယ ကမၻာစစ္ႀကီး စတင္သည္အထိ ၾကားလာလတြင္ ကမၻာအရပ္ရပ္၌ လက္ရွိႏွင့္ လက္မဲ့ဟူ၍ လူတန္းစားႏွစ္ရပ္ ေပၚေပါက္လာခဲ့သည္။ ထိုသို႔ ေပၚေပါက္ခဲ့ရသည္မွာ စီးပြားေရး စနစ္ဆိုးေၾကာင့္ျဖစ္ရာ လူအခ်င္းခ်င္း မနာလိုမုန္းတီးစိတ္မ်ားမွာ ဗေလာင္ဆူလ်က္ ရွိေလသည္။ ပထမ ကမၻာစစ္ႀကီးကို အၿပီးသတ္ခဲ့ေသာ ဗာေဆးစာခ်ဳပ္ကို ခ်ဳပ္ဆိုၾကၿပီးသည့္ေနာက္ ကမၻာ့အေျခအေနမွာ ဒုတိယ ကမၻာစစ္ ျဖစ္မည့္အခ်ိန္သို႔ တျဖည္းျဖည္း ခ်ဥ္းကပ္ခဲ့သည္။

တ႐ုတ္နိုင္ငံ၌ မဆုံးနိုင္ေသာ ျပည္တြင္းစစ္ ျဖစ္ေနသည့္အျပင္ ေဒသအခ်ိဳ႕မွာ ၁၉၃၁ ခုႏွစ္တြင္ ဂ်ပန္လက္ေအာက္ က်ေရာက္ခံရသည္။ ဥေရာပတိုက္တြင္ ဆိုဗီယက္ေတာ္လွန္ေရးႀကီးေၾကာင့္လည္း လူအေျမာက္အျမား ေသေၾကပ်က္စီးၾကရသည္။ အဂၤလန္ႏွင့္ ျပင္သစ္ကမူ စစ္ကိုၿငီးေငြ႕ကာ ထာဝစဥ္ ၿငိမ္းခ်မ္းေရးကိုသာ အလိုရွိၾကသည္။ ယင္းသို႔ေသာအခ်ိန္တြင္ ေဗာ္လကန္တစ္ဝိုက္ႏွင့္ ဥေရာပအလယ္ပိုင္းတို႔၌ အဝတ္အထည္ အစားအစာ ေခါင္းပါးျခင္းတည္းဟူေသာ စီးပြားပ်က္ကပ္ဆိုးႏွင့္ ရင္ဆိုင္တိုးေနရသည္။ မၾကာမီပင္ စီးပြားပ်က္ ကပ္ဆိုးႀကီးသည္ ဥေရာပတိုက္ တစ္ခုလုံးကို လႊမ္းျခဳံမိေတာ့သည္။ အီတလီတြင္ အာဏာရွင္ မူဆိုလီနီက မင္းမူ၍ ဂ်ာမနီတြင္ ဟစ္တလာက အာဏာသိမ္းေလသည္။ ေနာက္ထပ္ ကမၻာစစ္အတြက္ အစစအရာရာ အဆင္သင့္ ျဖစ္ေနေလၿပီ။ မီးေတာက္ႀကီး ထေတာက္ရန္ မီးပြားတစ္ခု က်ေရာက္ဖို႔သာ လိုေတာ့သည္။
ေလခ်ိဳေသြးသည့္ ျမဴးနစ္အေရး

၁၆၄၇ ခုႏွစ္ ဝက္စေဖးလီးယားစာခ်ဳပ္ ခ်ဳပ္ဆိုသည့္အခါမွစ၍ ဥေရာပတိုက္ကို မေရရာလွေသာ အာဏာမဲတင္းေပးသည့္ စနစ္အေပၚတြင္ တည္ေဆာက္ခဲ့သည္။ သို႔ရာတြင္ ၁၈၁၇ ခုႏွစ္တြင္ ဂ်ာမန္ေခါင္းေဆာင္ ဗစ္ဇမတ္သည္ အာဏာမဲတင္းေပးသည့္ စနစ္ကို တိုက္ဖ်က္၍ ဂ်ာမနီကို စည္းလုံးၿပီးလၽွင္ ဥေရာပတြင္ ဂ်ာမန္တန္ခိုး ႀကီးထြားနိုင္ေအာင္ ႀကိဳးစားခဲ့သည္။ ပထမ ကမၻာစစ္အၿပီးတြင္ ခ်ဳပ္ဆိုေသာ ဗာေဆးစာခ်ဳပ္သည္ ၿပိဳကြဲေနၿပီျဖစ္ေသာ အာဏာမဲတင္းေပးသည့္ စနစ္ကို ျပန္လည္အသက္သြင္းလိုက္သည္။ သို႔ရာတြင္ ဟစ္တလာႏွင့္ နာဇီပါတီ တက္လာေသာအခါ ဗစ္ဇမတ္၏ လမ္းစဥ္အတိုင္း ဥေရာပတြင္ ထိပ္သီးနိုင္ငံႀကီး ျဖစ္ေအာင္ ဂ်ာမနီအား ျပန္လည္ထူေထာင္ေလသည္။ ယင္းသို႔ ျပဒါးတစ္လမ္း သံတစ္လမ္းျဖစ္ေသာ ဝါဒႏွစ္ခုသည္ မ်ဴးနစ္သေဘာတူညီခ်က္စာခ်ဳပ္ ခ်ဳပ္ဆိုသည့္အခ်ိန္တိုင္ေအာင္ ပဋိပကၡျဖစ္လာခဲ့သည္။ ေနာက္ဆုံးတြင္ ဗစ္ဇမတ္ႏွင့္ ဟစ္တလာတို႔၏ ဂ်ာမနီနိုင္ငံ အာဏာလႊမ္းမိုးေရးက စစ္တပ္အင္အား ေထာက္ခံမွုျဖင့္ အနိုင္ရသြားေလသည္။

ဒုတိယ ကမၻာစစ္ အေၾကာင္းကို မွတ္တမ္းတင္ရာ၌ အာဏာရွင္ ဟစ္တလာ၏ အေၾကာင္းႏွင့္ မကင္းလြတ္နိုင္ေပ။ ဟစ္တလာသည္ ၁၉၃၃ ခုႏွစ္တြင္ ဝန္ႀကီးခ်ဳပ္ျဖစ္လာၿပီးလၽွင္ ဂ်ာမန္လူထုႀကီး တစ္ရပ္လုံးအား စည္း႐ုံးေလသည္။ ၁၉၃၆ ခုႏွစ္တြင္ သူ၏ အင္အားမွာ အားကိုးေလာက္ေအာင္ ေတာင့္တင္းလာၿပီးျဖစ္ရကား နိုင္ငံေပါင္းခ်ဳပ္အသင္းႀကီးမွ ႏုတ္ထြက္လိုက္ၿပီး လိုကားနိုးစာခ်ဳပ္ကိုလည္း ဖ်က္သိမ္းခိုင္းေလသည္။ ထိုအခ်ိန္တြင္ ဂ်ာမနီႏွင့္ အီတလီတို႔မွာ စစ္တိုက္ရန္ အဆင္သင့္ ျဖစ္ေနၾကေလၿပီ။

ၿဗိတိသၽွဝန္ႀကီးခ်ဳပ္ ခ်ိန္ဗာလိန္က ၿငိမ္းခ်မ္းေရး သမားႀကီး ျဖစ္သည္။ မည္သည့္နည္းႏွင့္မဆို သူ၏ လက္ထက္တြင္ စစ္မျဖစ္ေအာင္ တားဆီးနိုင္လိမ့္မည္ဟု ယုံၾကည္သည္။ ဂ်ာမန္တို႔အား မ်က္ႏွာခ်ိဳေသြးကာ ေလေအးျဖင့္ေခ်ာ့ျမႇဴလၽွင္ ရနိုင္မည္ဟုလည္း ေမၽွာ္လင့္ေလသည္။ ၁၉၃၈ ခုႏွစ္၌ ဂ်ာမနီက ခ်က္ကိုဆလိုဗားကီးယားကိုပိုင္ေသာ ဆူေဒတင္နယ္ကို ေတာင္းဆိုေသာအခါ ခ်ိန္ဗာလိန္ႏွင့္ ျပင္သစ္ဝန္ႀကီခ်ဳပ္သည္ ယခင္က မိမိတို႔ ကတိမ်ားကို လ်စ္လ်ဴရွုလ်က္ ဂ်ာမန္၏ အလိုသို႔ လိုက္ေလ်ာခဲ့ၾကသည္။ အီတလီ၊ ျပင္သစ္၊ အဂၤလိပ္ႏွင့္ ဂ်ာမန္ေခါင္းေဆာင္မ်ားသည္ မ်ဴးနစ္ၿမိဳ႕တြင္ စည္းေဝးကာ မ်ဴးနစ္စာခ်ဳပ္ကို ေရးဆြဲ၍ ဆူေဒတင္နယ္ကေလးကို ဟစ္တလာ၏ လက္သို႔ ေပးအပ္လိုက္သည္။
စစ္ရွဳံးဂ်ာမနီ

ပထမ ကမၻာစစ္တြင္ ဂ်ာမနီႏွင့္ အေပါင္းအပါနိုင္ငံမ်ားမွာ နလံမထူနိုင္ေအာင္ အရွုံးႀကီးရွုံးခဲ့ရသည္။ ထိုစစ္တြင္ ဂ်ာမန္တို႔သည္ လူေပါင္း ၇ သန္းမၽွ ဆုံးရွုံးခဲ့သည္။ အခ်ိဳ႕မွာ ဒဏ္ရာရရွိ၍ မ်ားစြာေသာ သူတို႔မွာ ေပ်ာက္ဆုံးေနေလသည္။ ယင္းသို႔ စစ္ရွုံးေသာေၾကာင့္ ဂ်ာမနီတစ္နိုင္ငံလုံး အင္အားပ်က္ျပဳန္းခဲ့၍ ဖရိုဖရဲျဖစ္ေနစဥ္ ၁၉၁၉ ခုႏွစ္၌ နာဇီပါတီကို ထူေထာင္လိုက္သည္။ ဗာေဆးစာခ်ဳပ္အရ ဂ်ာမနီသည္ စတုရန္မိုင္ေပါင္း ၁ သန္းမၽွ က်ယ္ဝန္း၍ လူဦးေရ ၁၈ သန္းေနထိုင္ေသာ နယ္ပယ္မ်ား၊ ေက်ာက္မီးေသြး ၄၅ %၊ သံ ၆၅ %ႏွင့္ အျခား ေျမာက္ျမားလွစြာေသာ ပစၥည္းမ်ားကို စစ္ေလ်ာ္ေၾကး ေပးဆပ္ရေသးသည္။ ဂ်ာမနီ၏ ၾကည္းတပ္၊ ေရတပ္မ်ားမွာလည္း အင္အားေလ်ာ့ပစ္ျခင္း ခံရေလသည္။

ယင္းစစ္ရွုံးဂ်ာမနီသည္ စစ္နိုင္ေသာနိုင္ငံမ်ား၏ ဖိေထာင္းျခင္းကို ခံေနရေသာအခ်ိန္တြင္ ဟစ္တလာႏွင့္ သူ၏ အမ်ိဳးသားဆိုရွယ္လစ္ ဂ်ာမန္ အလုပ္သမားပါတီေခၚ နာဇီပါတီ ေပၚေပါက္လာသည္။ သို႔ရာတြင္ ရင္ဆိုင္ေနရေသာ ျပႆနာမ်ားကို ေျပလည္ေအာင္ ေျဖရွင္းနိုင္စြမ္း မရွိေခ်။ သူတို႔သည္ စစ္ေၾကာင့္ အေျခအေနပ်က္ ျဖစ္ရေသာ စီးပြားေရးသမား ကေလးမ်ားႏွင့္ ကိုယ္ပိုင္လုပ္ငန္းရွင္မ်ားကို ေျမႇာက္ပင့္ေပးသည္။ မေရရာေသာ စီးပြားေရး ကတိမ်ားကို ေပးၾကသည္။ ထို႔အျပင္ ကမၻာစီးပြားေရးတြင္လည္း လက္ဝါးႀကီးအုပ္ေနေသာ ယဟူဒီမ်ားေၾကာင့္သာ ဂ်ာမနီနိုင္ငံႀကီး စစ္ရွုံးရသည္ဟု စြပ္စြဲၾကသည္။ ဂ်ာမန္ တစ္မ်ိဳးသားလုံးအား အိုးမဲသုတ္ေသာ ဗာေဆးစာခ်ဳပ္ကို တိုက္ဖ်က္ရမည္၊ ဂ်ာမန္နိုင္ငံသစ္ ထူေထာင္မည္ စေသာ ေႂကြးေၾကာ္သံမ်ားျဖင့္ ဝါဒျဖန႔္ၾကသည္။ ေနာက္ကြယ္တြင္မူ ဂ်ာမန္ စက္မွုလက္မွု လုပ္ငန္းရွင္ႀကီးမ်ား၊ စစ္ေခါင္းေဆာင္မ်ားသည္ အလုပ္သမား အင္အားစု ၿဖိဳခြဲရန္ႏွင့္ ဂ်ာမနီ၏ စစ္အင္အား ျပန္လည္ျဖည့္တင္းရန္ အခြင့္ေကာင္းယူကာ နာဇီဂိုဏ္းသားမ်ားအား ေငြေၾကးျဖင့္ အားေပး ကူညီလ်က္ ရွိၾကသည္။
ဗီယာအေဆာင္ ပုန္ကန္မွဳ

အစပထမတြင္ နာဇီမ်ားသည္ ထင္တိုင္း မေပါက္ၾကေခ်။ ၁၉၂၃ ခုႏွစ္တြင္ ဗီယာအေဆာင္ ပုန္ကန္မွုကို လုပ္ကိုင္ၾကရာတြင္ မေအာင္ျမင္ပဲ ဟစ္တလာႏွင့္ ေခါင္းေဆာင္အခ်ိဳ႕သာ ေထာင္နန္းစံရေလသည္။ ထိုအခ်ိန္တြင္ ဂ်ာမနီသည္ စီးပြားေရးအားျဖင့္ အနည္းငယ္ နလံျပန္ထူလာသည္။ နိုင္ငံေပါင္းခ်ဳပ္အသင္းႀကီး ေဆာင္ရြက္မွုေၾကာင့္ စစ္ေလ်ာ္ေၾကး ေပးေဆာင္ျခင္းမွ အနည္းငယ္ သက္သာရာ ရသည္။ သို႔ရာတြင္ တစ္ကမၻာလုံးသို႔ ဂယက္ရိုက္စျပဳေသာ စီးပြားပ်က္ကပ္ႀကီးကိုကား ေရွာင္ကြင္း၍မရေခ်။

စီးပြားပ်က္ကပ္ေၾကာင့္ နာဇီတို႔ အင္အား တက္လာသည္။ အလုပ္လက္မဲ့ဦးေရ တိုးတက္မ်ားျပားလာသည္။ ကြန္ျမဴနစ္ရန္ကို ေၾကာက္ရြံ့ေသာ ဂ်ာမန္သံမဏိလုပ္ငန္း အရင္းရွင္မ်ားသည္ နာဇီတို႔အား ေငြေၾကး အေျမာက္အျမား ေထာက္ပံ့ၾကသည္။ အလုပ္လက္ကိုင္ မရွိသျဖင့္ ေယာင္ခ်ာခ်ာ ျဖစ္ေနသည့္ သန္းေပါင္းမ်ားစြာေသာ ဂ်ာမန္တို႔သည္လည္း ဟစ္တလာ၏ ဝါဒကို ယုံၾကည္လ်က္ ဟစ္တလာကိုပင္ မိမိတို႔အား ကယ္တင္မည့္သူအျဖစ္ ၾကည္ညိဳေလးစားလာသည္။ လက္ရွိ ဂ်ာမန္အစိုးရမွာ အင္အားနည္းပါး၍ နာဇီလက္ကိုင္ မုန္တိုင္းတပ္သားမ်ားကို ေကာင္းစြာ မႏွိမ္နင္းနိုင္ေခ်။ ယင္းသို႔ျဖင့္ နာဇီတို႔၏ အင္အားမွာ ဒီေရအလား တိုးပြားလာရာ ၁၉၃၃ ခုႏွစ္ ဇႏၷဝါရီ ၃၀ ရက္ေန႔တြင္ ဟစ္တလာသည္ အစိုးရအာဏာကို သိမ္းပိုက္လိုက္သည္။ သူ၏ ဝါဒမွာ စစ္ဝါဒ ျဖစ္သည့္အတိုင္း အာဏာရသည့္ေန႔မွစ၍ စစ္ကိုလုံးပန္းေတာ့သည္။ သို႔မွသာ အာဏာကို လက္ကိုင္ထားနိုင္ေပမည္။ အေရးပါေသာ ပါတီေခါင္းေဆာင္မ်ားမွာ ရာထူးႀကီးမ်ား ရရွိ၍ ခ်မ္းသာၾကသည္။ ငယ္သားမ်ားမွာလည္း လခေကာင္းရာထူးမ်ား အသီးသီး ရရွိ၍ ထိုရာထူးမ်ား လက္လြတ္မသြားေစရန္သာ ႀကိဳးပမ္းေနၾကသည္။
ဒုတိယ နပိုလီယန္

ဟစ္တလာကား ဒုတိယ နပိုလီယန္္ပင္ ျဖစ္သည္။ သူ၏ရည္မွန္းခ်က္မွာ တစ္ကမၻာလုံး လႊမ္းမိုးရန္ ျဖစ္သည္။ ပထမ ကမၻာစစ္ ျဖစ္ရသည္မွာလည္း ဂ်ာမန္ေခါင္းေဆာင္မ်ားက ကမၻာကို လႊမ္းမိုးလိုေသာေၾကာင့္ ျဖစ္သည္။ ဟစ္တလာလည္း ထိုနည္းႏွင္ႏွင္ျဖစ္သည္။ ဂ်ာမန္လူမ်ိဳးသည္ ျမင့္ျမတ္ေသာလူမ်ိဳးျဖစ္၍ အျခားလူမ်ိဳးမ်ားက ဂ်ာမန္လူမ်ိဳးကို က်ိဳးႏြံခစားၾကရမည္ဟု ဟစ္တလာ ယူဆသည္။ ဟစ္တလာ၌ ခ်င့္ခ်ိန္နိုင္ေသာ စိတ္ဓာတ္ေခါင္းပါး၍ မိမိကိုယ္ကို ေရွးေခတ္က စစ္သူႀကီးျဖစ္ခဲ့ေသာ အယ္လက္ဇႏၵားႏွင့္ နပိုလီယန္တို႔ထက္ပင္ ထင္ေပၚခ်င္ေလသည္။

သို႔ျဖစ္ေလရာ ဟစ္တလာသည္ အာဏာကို သူ၏လက္ထဲျမဲေအာင္ ဆုပ္ကိုင္ထားေလသည္။ ဂ်ာမန္ ရိုက္စတတ္လႊတ္ေတာ္ကို ႀကိဳတင္ႀကံစည္၍ မီးရွို႔လိုက္ၿပီး အတိုက္အခံအားလုံးကို စြပ္စြဲကာ လိုက္လံႏွိမ္နင္းေလသည္။ အခ်ိဳ႕အား အက်ဥ္းခ်ထားၿပီး အခ်ိဳ႕အား အဆုံးစီရင္ လိုက္သည္။ လြတ္လပ္စြာ ေျပာဆိုေရးသားမွုကို ပိတ္ပင္သည္။ အဲလ္ဘတ္ အိုင္းစတိုင္းစေသာ ကမၻာေက်ာ္ သိပၸံပညာရွင္ႀကီမ်ား၊ ေသာမတ္မန္းစေသာ ကမၻာေက်ာ္ ဝတၳဳေရးဆရာႀကီးမ်ားကိုလည္း ျပည္ႏွင္ဒဏ္ ေပးခဲ့သည္။ အင္အား နည္းပါးေသာ ယဟူဒီမ်ားအား စနစ္တက် ညႇဥ္းပန္းသည္။ မိမိအား အတိုက္အခံေျပာဆိုေသာ သာသနာေရး ေခါင္းေဆာင္မ်ားအားလည္း ႏွိမ္နင္းေလသည္။
ဗာေဆးစာခ်ဳပ္အား ေဖာက္ဖ်က္ျခင္း

ဟစ္တလာသည္ ဗာေဆးစာခ်ဳပ္ကို ဤသို႔ျဖင့္ စကၠဴစုတ္အသြင္သို႔ ေျပာင္းလဲလိုက္သည္။ ဂ်ာမနီသည္ လက္နက္စုေဆာင္းေရးကိုသာ လုံးပန္းလ်က္ ဂ်ာမာန္ၾကည္းတပ္၊ ေလတပ္၊ ေရတပ္မ်ားကိုလည္း အပူတျပင္း ခ်ဲ႕ထြင္သည္။

နာဇီတို႔သည္ ဗာေဆးစာခ်ဳပ္ကို မေဖာက္ဖ်က္ပါဟု ျငင္းဆိုေသာ္လည္း စစ္ျပင္ဆင္မွုမ်ားကိုကား အစြမ္းကုန္ လုပ္ကိုင္ေနၾကသည္။ နိုင္ငံျခား အစိုးရမ်ားမွာ မည္သို႔မၽွ အေရးမယူၾကပဲ လက္ပိုက္ၾကည့္ေနၾကသည္။ ဆိုဗီယက္တစ္ဦးသာလၽွင္ ဂ်ာမန္၏ ရန္စြယ္ကို ျမင္သျဖင့္ စုေပါင္းကာကြယ္ေရး ျပဳလုပ္ရန္ အႀကံေပးေသာ္လည္း အခ်ည္းအႏွီး ျဖစ္ခဲ့သည္။ သို႔ေသာ္လည္း ဆိုဗီယက္သည္ စိတ္ပ်က္ျခင္းမရွိပဲ အျခားေသာ ဥေရာပနိုင္ငံမ်ားႏွင့္ အခ်င္းခ်င္း ရုိင္းပင္းကူညီရန္ စာခ်ဳပ္ကို မျဖစ္မေန ခ်ဳပ္ဆိုခဲ့သည္။ ယင္းစာခ်ဳပ္မ်ားအနက္ ၁၉၃၅ ခုႏွစ္တြင္ ခ်ဳပ္ဆိုေသာ ျပင္သစ္ - ဆိုဗီယက္ မဟာမိတ္စာခ်ဳပ္မွာ အထင္ရွားဆုံးျဖစ္သည္။
နိုင္ငံေပါင္းခ်ဳပ္အသင္းႀကီး မစြမ္းနိုင္ၿပီ

၁၉၃၅ ခုႏွစ္ ေအာက္တိုဘာတြင္ နိုင္ငံေပါင္းခ်ဳပ္အသင္းႀကီး၏ စြမ္းအားကို မွတ္ေက်ာက္တင္ၾကည့္ေသာ အျဖစ္အပ်က္တစ္ရပ္ ေပၚေပါက္လာသည္။ မူဆိုလီနီ ႀကီးစိုးေနေသာ အီတလီနိုင္ငံသည္ အာဖရိကတိုက္ရွိ အီသီအိုးပီးယားနိုင္ငံကေလးကို အေၾကာင္းမဲ့ ဝင္ေရာက္တိုက္ခိုက္သည္တြင္ နိုင္ငံေပါင္းခ်ဳပ္အသင္းႀကီးသည္ က်ဴးေက်ာ္ေသာ အီတလီအား စီးပြားေရးအရ ကန႔္သတ္႐ုံမွတစ္ပါး မည္သို႔မၽွ ထိေရာက္စြာ အေရးမယူခဲ့ေခ်။ ၁၉၃၆ ခုႏွစ္ ေမလ ၅ ရက္ေန႔တြင္ အီတလီတပ္မ်ားသည္ အီသီအိုးပီးယားၿမိဳ႕ေတာ္ အက္ဒစ္အဗာဗာသို႔ ဝင္ေရာက္ခဲ့ၾကသည္။

ယင္းသို႔ အျခားနိုင္ငံတစ္ခုကို လက္နက္အားကိုးျဖင့္ က်ဴးေက်ာ္သိမ္းပိုက္နိုင္ပုံကို မူဆိုလီနီက နမူနာျပလိုက္ၿပီး မၾကာမီပင္ ဟစ္တလာကလည္း အားက်မခံ အစြမ္းျပလိုက္သည္။ ၁၉၃၆ ခုႏွစ္ မတ္လတြင္ ဟစ္တလာ၏ တပ္မ်ားသည္ ရိုင္းလန္းနယ္ထဲသို႔ ခ်ီတက္ၾကသည္။ ဗာေဆးစာခ်ဳပ္က ရိုင္းလန္းနယ္ထဲတြင္ အျမဲတမ္းစစ္တပ္မ်ားကို မထားရွိေစရဟု ဆိုထားသည္။ သို႔ေသာ္ နိုင္ငံေပါင္းခ်ဳပ္အသင္းႀကီးသည္ ဟစ္တလာအား ရွုတ္ခ်႐ုံမွလြဲ၍ မည္သို႔မၽွ မျပဳစြမ္းနိုင္ခဲ့ေပ။ ဂ်ာမန္တပ္မ်ားသည္ ရိုင္းလန္းနယ္တြင္ တပ္စြဲ၍ ခံတပ္မ်ားပင္ ေဆာက္လုပ္ၾကသည္။

၁၉၃၆ ခုႏွစ္ ဇူလိုင္လတြင္ ျပည္တြင္းစစ္တစ္ခု ေပၚေပါက္လာျပန္သည္။ စပိန္နိုင္ငံတြင္ သမၼတအစိုးရကို ဖက္ဆစ္သူပုန္မ်ားက ေတာ္လွန္ၾကသည္။ ထိုျပည္တြင္းစစ္ပြဲတြင္ ျပင္သစ္ႏွင့္ အဂၤလိပ္အမွဴးရွိေသာ ဥေရာပနိုင္ငံမ်ားက ဝင္ေရာက္စြက္ဖက္ျခင္း မရွိေသာ္လည္း ဂ်ာမနီႏွင့္ အီတလီတို႔ကမူ သူပုန္မ်ားအား ကူညီခဲ့သည္။ ၁၉၃၉ ခုႏွစ္ မတ္လတြင္ သမၼတအစိုးရ ျပဳတ္က်၍ ဖက္ဆစ္သူပုန္ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ဖရန္ကို အစိုးရ တက္လာသည္။

၁၆၃၆ ခုႏွစ္တြင္ အျခားအေရးႀကီးေသာ အျဖစ္အပ်က္တစ္ရပ္မွာ ဂ်ာမနီႏွင့္ ဂ်ပန္ပူးေပါင္း၍ ကြန္မင္တန္ဆန႔္က်င္ေရးစာခ်ဳပ္ ခ်ဳပ္ဆိုျခင္းျဖစ္သည္။ ေနာက္တစ္ႏွစ္တြင္ အီတလီသည္ ထိုစာခ်ဳပ္တြင္ ပါဝင္ေဆာင္ရြက္သည္။ ၁၉၄၀ ျပည့္ႏွစ္ စက္တင္ဘာလတြင္ ဂ်ာမနီ၊ အီတလီႏွင့္ ဂ်ပန္တို႔သည္ ၃ နိုင္ငံ မဟာမိတ္စာခ်ဳပ္ ခ်ဳပ္ဆိုခဲ့ကာ ထို ၃ နိုင္ငံအား ဝင္ရိုးတန္းနိုင္ငံမ်ားဟု ေခၚၾကသည္။

၁၉၃၇ ခုႏွစ္အတြင္း စပိန္နိုင္ငံသည္ ျပည္တြင္းစစ္ျဖင့္ ဆူပြက္ေနစဥ္ အေရွ႕တိုင္း၌ ဂ်ပန္သည္ တ႐ုတ္အား စစ္မေၾကျငာပဲ တိုက္ခိုက္လ်က္ရွိသည္။ လက္နက္အင္အားခ်င္း ကြာျခားေသာ္လည္း မ်ိဳးခ်စ္တ႐ုတ္မ်ားသည္ အခ်င္းခ်င္းေသြးစည္းလ်က္ ဂ်ပန္ကို ခုခံၾကသည္။ တ႐ုတ္တို႔၏ ဇြဲသတၱိကို ကမၻာက ခ်ီးက်ဴးခဲ့သည္။
ဩစႀတီးယားက်ျခင္း

အေရွ႕ဖ်ားေဒသတြင္ ဂ်ပန္တို႔ စစ္မီးေမႊးလ်က္ရွိစဥ္ ဥေရာပတိုက္တြင္ စစ္ယမ္းအိုးႀကီး ေပါက္ကြဲရန္ တစ္ေန႔တစ္ျခား နီးကပ္လာသည္။ ၁၉၃၈ ခုႏွစ္တြင္ စိုးရိမ္ဖြယ္ရာ အေရးေတာ္မ်ား တသီတတန္းႀကီး ျဖစ္ေပၚခဲ့သည္။

၁၉၃၄ ခုႏွစ္ ဇူလိုင္လတြင္ ဟစ္တလာသည္ ဩစႀတီးယားအား သိမ္းပိုက္ရန္ ႀကိဳးစားေသး၏။ သို႔ေသာ္ မေအာင္ျမင္ခဲ့ေခ်။ ၁၉၃၈ ခုႏွစ္တြင္ ဟစ္တလာသည္ ဩစႀတီးယား အဓိပတိအား ရာဇသံမ်ား တစ္ခုၿပီးတစ္ခုပို႔လ်က္ ၿခိမ္းေျခာက္ေလသည္။ မတ္လ ၁၂ ရက္ေန႔တြင္ ဂ်ာမန္စစ္တပ္မ်ားသည္ ဩစႀတီးယားသို႔ ခ်ီတက္သိမ္းပိုက္သည္။

ဩစႀတီးယားကို သိမ္းပိုက္ၿပီးေနာက္ နာဇီရန္စြယ္သည္ ခ်က္ကိုဆလိုဗားကီးယားဘက္သို႔ ဦးလွည့္ျပန္သည္။ ဟစ္တလာသည္ ခ်က္နိုင္ငံကို သိမ္းပိုက္ရန္ အေၾကာင္းအမ်ိဳးမ်ိဳး ရွာေဖြ၍ ရန္စေနသည္။ ၿဗိတိသၽွဝန္ႀကီးခ်ဳပ္ ခ်ိန္ဗာလန္သည္ သုံးႀကိမ္တိုင္တိုင္ ဟစ္တလာႏွင့္ ေစ့စပ္ေဆြးေႏြးသည္။ ျပင္သစ္ႏွင့္ အဂၤလန္တို႔သည္ ဟစ္တလာ၏ အလိုကို လိုက္ေလ်ာနိုင္သေလာက္ လိုက္ေလ်ာၾကသည္။ သို႔ရာတြင္ ဟစ္တလာ မေက်နပ္ေခ်။ ၁၉၃၈ ခုႏွစ္ စက္တင္ဘာလတြင္ ၿဗိတိသၽွဝန္ႀကီးခ်ဳပ္ ခ်ိန္ဗာလန္၊ ျပင္သစ္ဝန္ႀကီးခ်ဳပ္ ဒါလာဒေယးႏွင့္ မူဆိုလီနီတို႔သည္ မ်ဴးနစ္ၿမိဳ႕၌ ဟစ္တလာႏွင့္ ေဆြးေႏြးၾကသည္။ ဤကား ဟစ္တလာ၏ အလိုကို ေနာက္ဆုံး လိုက္ေလ်ာျခင္း ျဖစ္သည္။ ဟစ္တလာက ေနာက္ထပ္ နယ္ပယ္ မေတာင္းေတာ့ပါဟု ကတိျပဳသည္။ သို႔ရာတြင္ ၁၉၃၉ ခုႏွစ္၌ ဟစ္တလာသည္ ပရာဟၿမိဳ႕ေတာ္သို႔ ခ်ီတက္၍ ခ်က္တို႔၏ လြတ္လပ္ေရးကို ေခ်မွုန္းလိုက္သည္။
ဒုတိယ ကမၻာစစ္ႀကီး စေခ်ၿပီ

ခ်က္ကိုဆလိုဗားကီးယားအား သိမ္းပိုက္ၿပီးေနာက္ နာဇီတပ္ဦးသည္ ပိုလန္ဘက္သို႔ လွည့္သြားသည္။ သို႔ရာတြင္ ဂ်ာမန္တို႔သည္ ခ်က္ျခင္း ဝင္ေရာက္ မတိုက္ခိုက္ေသးေပ။ ၿဗိတိန္ႏွင့္ ျပင္သစ္တို႔ကလည္း ပိုလန္ကို ဟစ္တလာ တိုက္လၽွင္ ပိုလန္ဘက္မွ ဝင္ေရာက္ကူညီရန္ ကတိေပးထားၾကသည္။ ထိုအေတာအတြင္း ဂ်ာမနီသည္ ဆိုဗီယက္႐ုရွႏွင့္ မက်ဴးေက်ာ္ေရးစာခ်ဳပ္ ခ်ဳပ္ဆိုလိုက္ၿပီးေနာက္ ၁၉၃၉ ခုႏွစ္ စက္တင္ဘာလ ၁ ရက္ေန႔တြင္ ပိုလန္ကို ႐ုတ္တရက္ ဝင္ေရာက္တိုက္ခိုက္သည္။ ထိုေနာက္ ႏွစ္ရက္အၾကာတြင္ ၿဗိတိန္ႏွင့္ ျပင္သစ္တို႔သည္ ဂ်ာမနီအား စစ္ေၾကျငာေလသည္။ ဤသို႔ျဖင့္ ဒုတိယ ကမၻာစစ္ႀကီး စတင္ခဲ့ေတာ့သည္။
ပိုလန္တိုက္ပြဲ

နာဇီတို႔၏ စစ္စက္ယႏၲရားကို ပိုလန္တိုက္ပြဲတြင္ ေကာင္းစြာေတြ႕ျမင္ရသည္။ လၽွပ္တျပက္စစ္ဆင္နည္း ခရီးေရာက္ပုံကိုလည္း ပိုလန္သိမ္းပြဲတြင္ ေရွးဦးစြာ ေတြ႕ျမင္ရသည္။ ပိုလန္ေလယာဥ္ကြင္းမ်ား၊ မီးရထားလမ္း အခ်က္အျခာမ်ားကို အျပင္းအထန္ ဗုံးၾကဲဖ်က္ဆီးၾကသည္။ နာဇီတို႔၏ စစ္ခ်ီစစ္တက္ပုံမ်ားမွာ အံ့ဩဖြယ္ရာေကာင္းေအာင္ လ်င္ျမန္လွသည္။ စက္တင္ဘာလ ၇ ရက္ေန႔တြင္ ဂ်ာမန္မ်ားသည္ ဝါေဆာၿမိဳ႕ေတာ္၏ ဆင္ေျခဖုံးအထိ ေရာက္လာၾကသည္။ စက္တင္ဘာလ ၁၂ ရက္ေန႔တြင္ ဂ်ာမန္တပ္မ်ားက ပိုလန္ အေနာက္ပိုင္းကို သိမ္းပိုက္ၾကသည္။ စက္တင္ဘာလ ၁၇ ရက္ေန႔တြင္ ႐ုရွားတပ္မ်ားက ပိုလန္အေရွ႕ပိုင္းကုိ ဝင္ေရာက္သိမ္းပိုက္ၾကသည္။ ၁၉၃၉ ခုႏွစ္ စက္တင္ဘာလ ၂၉ ရက္ေန႔တြင္ ဂ်ာမနီႏွင့္ ႐ုရွားတို႔သည္ ေမာ္စကိုၿမိဳ႕ေတာ္တြင္ စာခ်ဳပ္ခ်ဳပ္ဆိုၿပီး ပိုလန္ကို ခြဲေဝယူၾကသည္။ လူဦးေရ သန္းေပါင္း ၂၀ ရွိ၍ စက္မွုလက္မွု ဗဟိုဌာနမ်ား ပါဝင္ေသာ ပိုလန္အေနာက္ပိုင္းကို ဂ်ာမနီကယူသည္။ လူဦးေရ ၁၄ သန္းရွိ၍ ေရနံထြက္ေသာ အေရွ႕ပိုင္းကို ႐ုရွားက ရရွိသည္။ ယင္းတို႔ျဖင့္ ပိုလန္နိုင္ငံသည္ နိုင္ငံႀကီးႏွစ္ခု၏ မတရား သိမ္းပိုက္ျခင္း ခံခဲ့ရေလသည္။
အေနာက္ဘက္ စစ္မ်က္ႏွာ

ပိုလန္ႏူိင္ငံသည္ ဂ်ာမနီႏွင့္ ႐ုရွားတပ္မ်ား၏ ေခ်မွုန္းဖ်က္ဆီးျခင္း ခံေနရစဥ္ အေနာက္ဘက္ စက္မ်က္ႏွာ၌ စစ္အေျခအေနမွာ ေရွ႕မတိုးသာ ေနာက္မဆုတ္သာ ျဖစ္ေနသည္။ ျပင္သစ္တပ္မ်ားသည္ မက္ဇီးနိုးခံတပ္ေနာက္တြင္ လေပါင္းမ်ားစြာ စစ္မဆင္ပဲ ေစာင့္ဆိုင္းေနၾကသည္။ တခါတရံ ကင္းလွည့္တပ္မ်ား တိုက္ခိုက္သည္မွလြဲ၍ ႀကီးက်ယ္ေသာ တိုက္ပြဲမ်ား မျဖစ္ပြားေသးေခ်။

ၾကည္းတပ္မ်ား ၿငိမ္သက္ေနေသာ္လည္း ေရတပ္ႏွင့္ ေလတပ္မ်ားကား အေတာ္အသင့္ လွုပ္ရွားလ်က္ရွိသည္။ စစ္ျဖစ္သည္ႏွင့္ တၿပိဳင္နက္ ဂ်ာမန္ေလတပ္သည္ အဂၤလန္ႏွင့္ ျပင္သစ္ၿမိဳ႕ႀကီးမ်ားကို ဗုံးၾကဲတိုက္ခိုက္လိမ့္မည္ဟု စိုးရိမ္ခဲ့ၾကေသာ္လည္း ဂ်ာမန္ေလတပ္မွာ ထိုအခ်ိန္အထိ ထူးဆန္းစြာ ၿငိမ္သက္ေနသည္။ ၿဗိတိသၽွ အာေအအက္ဖ္ေခၚ ဘုရင့္ေလတပ္မေတာ္ကသာ ဂ်ာမန္ေရတပ္စခန္းျဖစ္ေသာ ကီးသေဘၤာဆိပ္ၿမိဳ႕ကို သြားေရာက္ ဗုံးၾကဲတိုက္ခိုက္ေလသည္။

စစ္ျဖစ္ဦးစ ကာလမ်ားတြင္ ၿဗိတိသၽွတို႔မွာ အေရးႀကီးေသာ စစ္သေဘၤာႏွစ္စင္း ဆုံးရွုံးရေလသည္။ ၁၉၃၉ ခုႏွစ္ စက္တင္ဘာလ ၁၈ ရက္ေန႔တြင္ ကာေရးဂ်ီးယပ္ အမည္ရွိ ေလယာဥ္တင္သေဘၤာ အျမႇုပ္ခံရသည္။ ေအက္တိုဘာလ ၁၄ ရက္ေန႔တြင္ ရြိဳင္ယယ္အုတ္ အမည္ရွိ သေဘၤာသည္ ဂ်ာမန္တို႔၏ ေတာ္ပီဒို ထိမွန္၍ နစ္ျမဳပ္သြားသည္။ ၿဗိတိသၽွတို႔ကလည္း ဒီဇင္ဘာလတြင္ ဂ်ာမန္ခါးပိုက္ေဆာင္ စစ္သေဘၤာ ဂရပ္စပီးကို ဥ႐ုေဂြးနိုင္ငံ မြန္တီဗစ္ဒီအိုၿမိဳ႕ အလြန္၌ ပိတ္မိေလသည္။ ဂ်ာမန္စစ္သေဘၤာ၏ ကပၸတိန္သည္ လက္နက္ခ် အညံ့မခံပဲ သေဘၤာကို ေဖာက္၍ႏွစ္ျမႇုပ္လိုက္သည္။
ဆိုဗီယက္ - ဖင္လန္ စစ္ပြဲ

အေနာက္ဘက္ စစ္မ်က္ႏွာတြင္ ျပင္းထန္ေသာ တိုက္ပြဲမ်ား မျဖစ္ေသးပဲ ၿငိမ္သက္ေနစဥ္ ကမၻာတဝွမ္းလုံးသည္ ဆိုဗီယက္႐ုရွားဆီသို႔ အာ႐ုံစူးစိုက္လ်က္ ရွိၾကသည္။ ဆိုဗီယက္တို႔သည္ ဂ်ာမန္တို႔ႏွင့္ မက်ဴးေက်ာ္ေရးစာခ်ဳပ္ ခ်ဳပ္ဆို၍ အနားယူကာ မိမိတို႔၏ ကာကြယ္ေရးအင္အား ခိုင္လုံေတာင့္တင္းေအာင္ အခ်ိန္ယူလ်က္ ရွိသည္မွာ ထင္ရွားသည္။ ပိုလန္အေရွ႕ပိုင္းကို သိမ္းယူၿပီးေနာက္ ဆီုဗီယက္သည္ အက္စတိုးနီးယား၊ လတ္ဗီးယား၊ လစ္ေသြးနီးယား အစရွိေသာ ေဗာလတစ္နိုင္ငံမ်ားႏွင့္လည္း စာခ်ဳပ္ခ်ဳပ္ဆိုကာ ထိုနိုင္ငံမ်ားတြင္ ဆိုဗီယက္ ၾကည္း၊ ေရ၊ ေလတပ္စခန္းမ်ား အေျခစိုက္ေလသည္။ ဖင္လန္နိုင္ငံႏွင့္လည္း အလားတူ စာခ်ဳပ္မ်ိဳး ခ်ဳပ္ဆိုရန္ ေစ့စပ္ေျပာဆိုရာတြင္ ဖင္လန္အစိုးရက သေဘာမတူသျဖင့္ ဆိုဗီယက္ႏွင့္ ဖင္လန္ ဆက္ဆံေရးမွာ အေျခအေနဆိုးလာသည္။ ထိုႏွစ္ နို္ဝင္ဘာ ၂၈ ရက္ေန႔တြင္ ယခင္က ခ်ဳပ္ဆိုခဲ့ေသာ ဆိုဗီယက္ႏွင့္ ဖင္လန္ မက်ဴးေက်ာ္ေရးစာခ်ဳပ္ ပ်က္သြားၿပီဟု ႐ုရွားက တဖက္သတ္ ေၾကျငာသည္။ ေနာက္ႏွစ္ရက္ ၾကာၿပီးေနာက္ ဆိုဗီယက္တို႔သည္ ဖင္လန္အား စစ္သုံးေၾကာင္းခြဲ၌ စတင္တိုက္ခိုက္ေတာ့သည္။

ပထမတြင္ ဖင္လန္တပ္မ်ား၏ အျပင္းအထန္ ခုခံတိုက္ခိုက္မွုေၾကာင့္ ဆိုဗီယက္တပ္မ်ားမွာ ထင္သေလာက္ ခရီးမေရာက္ေခ်။ သို႔ရာတြင္ ရက္အေတာ္ၾကာ တိုက္ၿပီးေသာအခါ အင္အားမမၽွသျဖင့္ ဖင္လန္တပ္မ်ားမွာ တျဖည္းျဖည္း အေရးႏွိမ့္လာသည္။ ၿဗိတိန္ႏွင့္ ျပင္သစ္နိုင္ငံမ်ားက ဖင္လန္အား စစ္ကူေပးမည္ဟု ဆိုေသာ္လည္း ယင္းအကူအညီမ်ား ရသည္အထိ ဖင္လန္စစ္တပ္မ်ားသည္ ရန္သူကို ခုခံနိုင္ခဲ့ျခင္း မရွိေပ။ သို႔ျဖစ္ရာ ၁၉၄၀ ျပည့္ႏွစ္ မတ္လ ၁၃ ရက္ေန႔တြင္ ဆိုဗီယက္ - ဖင္လန္ စစ္ေျပၿငိမ္းေရးစာခ်ဳပ္ကို ခ်ဳပ္ဆိုၾကသည္။ ယင္းစာခ်ဳပ္အရ ဆိုဗီယက္ျပည္ေထာင္စုသည္ မူလေတာင္းဆိုခ်က္မ်ားအျပင္ အျခားေသာ အခြင့္အေရးမ်ားကိုလည္း ရရွိလိုက္သည္။
ေနာ္ေဝးႏွင့္ ဒိန္းမတ္

ဆိုဗီယက္ - ဖင္လန္ စစ္ၿပီးဆုံးခါနီးတြင္ ယခင္က ၿငိမ္သက္ေနေသာ အေနာက္ဘက္ စစ္မ်က္ႏွာမွာ ႐ုတ္တရက္ လွုပ္ရ်ားလာသည္။ အထူးသျဖင့္ ေနာ္ေဝးနိုင္ငံ တဝိုက္တြင္ ပိုမိုလွုပ္ရွားလာသည္။ ေနာ္ေဝးနိုင္ငံမွာ ဘက္မလိုက္ ၾကားေနနိုင္ငံျဖစ္သည္။ ျပည္ေထာင္ အခ်င္းခ်င္း ဥပေဒအရ ေနာ္ေဝးကမ္းေျခမွ သုံးမိုင္အတြင္း မည္သည့္စစ္ဆင္မွုမၽွ ျပဳလုပ္ခြင့္ မရေခ်။ သို႔ရာတြင္ ဂ်ာမန္တို႔သည္ ျပည္ေထာင္အခ်င္းခ်င္း ဥပေဒကို ေဖာက္ဖ်က္၍ ေနာ္ေဝးသေဘၤာဆိပ္ျဖစ္ေသာ နားဗစ္ၿမိဳ႕မွ သံမ်ား