ပန္းယြန္း

ပန္းယြန္း
ဘီစီ ၁၅၇၀ မွ ဘီစီ ၁၀၄၅ အထိ တရုတ္ျပည္ ျမစ္ဝါျမစ္ဝွမ္းတြင္ ဘုရင္ႏိုင္ငံတစ္ခု တည္ထားစိုးစံခဲ့ေသာ ရွမ္းမင္းဆက္တစ္ခုထိေအာင္ ယြန္းထည္သမိုင္းကို ေနာက္ေၾကာင္းျပန္ ေျခရာခံႏိုင္ပါသည္။ တရုတ္ျပည္ကို သူတို႔ အုပ္စိုးစဥ္ကစ၍ ေရွးေဟာင္းပစၥည္း ရုပ္ၾကြင္းအစအနတုိ႔အျဖစ္ အေစာဆံုး နမူနာတုိ႔မွာ သူတုိ႔ ပထမ စတင္လုပ္ခဲ့သည့္ ယြန္းထည္မ်ားမွပင္ ျဖစ္ၾကသည္။
ယြန္းထည္ႏွင့္ ယြန္းလုပ္နည္းသည္ အလွအပဆင္သဖို႔ေရာ ၾကာၾကာထားႏိုင္၊ခံံႏိုင္ရည္ရွိဖို႔ ပစၥည္းတခုခု၏ မ်က္ႏွာျပင္ကို သုတ္ေဆးတခုခုတင္သျခင္း (ဝါ) တင္သထားသည့္ ပစၥည္းျဖစ္ပါသည္။ ယြန္းဆုိသည္မွာ သဘာဝအတိုင္းေရာ ျပင္ဆင္ေရာစပ္၍ေရာ ျဖစ္ေပၚလာသည့္အေစးတမ်ဳိးျဖစ္၍ ဗူေဗာင္းသဖြယ္ အေခါင္ပါ ေကာ္တစ္မ်ဳိးမွ သက္ဆင္းလာသည့္ ပစၥည္းႏွင့္ အျခားကစၥည္းတို႔ ေပါင္းစပ္ထားသည့္ အရာတစ္ခုျဖစ္ပါသည္။ မာေၾကာၿပီး အလွဆင္ခ်ယ္သၿပီး တခ်ိန္တည္းတြင္ အစြန္းအျခစ္တို႔မွလည္း အကာအကြယ္ ျပဳႏိုင္ေသာ မ်က္ႏွာျပင္တစ္ခုခုအေပၚ လိမ္းသုတ္ရသည့္ အျမန္လည္း ေသြ႕ေျခာက္လြယ္သည့္ ယြန္းေဆးကို ျပင္ညီတစ္ခုခုေပၚ လိမ္းသုတ္ရသည့္ အျမန္လည္း ေသြ႕ေျခာက္လြယ္သည့္ ယြန္းေဆးကိုျပင္ညီတစ္ခုခုေပၚ သုတ္လိမ္းၿပီးသည္ႏွင့္ ယင္းပ်စ္ပ်စ္အရည္မွာ အေငြ႕ပ်ံခါ ဗူေကာင္းအစမ်ားပါ ေကာ္ရည္ဆန္ဆန္အရည္မွာ ေျခာက္ေသြ႕သြားကာ ဓါတုတုန္႔ျပန္ခ်က္မ်ားျဖင့္ ယင္းျပင္ညီကို မာေက်ာ ေျပာင္ေခ်ာသည့္အျဖစ္ႏွင့္ က်န္ခဲ့ေစပါေတာ့သည္။ ယြန္း၏ ႏွစ္ခုေသာ ထူးျခားခ်က္မွာ ယင္းသုတ္လိမ္းထားေသာ ပစၥည္းတစ္ခုခုသည္ အပူရွိ္န္ တရွိန္ထိုးေဖာက္၍ မဝင္ႏိုင္ျခင္းႏွင့္ အလားတူ အရည္ႏွင့္ အစိုသိပ္သည္းမႈ တစ္ခုခုလည္း မစိမ့္ဝင္ႏိုင္ေတာ့ျခင္းျဖစ္ရာ ယင္းသည္ အလြယ္တကူပင္ ဆိုးေဆးတစ္ခုခုႏွင့္ေသာ္လည္းေကာင္း အျခား ယင္းေဆး၏ ရွိရင္းသတၱိတုိ႔ကို ပိုမိုအစြမ္းျပလာေစႏိုင္သည့္ အျခင္းအရာတစ္ခုရွိျခင္းပင္ျဖစ္ပါသည္။
ယေန႔အေခၚ ယူနမ္ တခ်ိန္က နန္ေခ်ာင္းအင္ပါယာကိုျဖတ္၍ ေအဒီပထမရာစုႏွစ္တြင္ တခ်ိန္က(ယေန႔ျမန္မာေခၚသည့္)ဗမာႏုိင္ငံကို ယင္းယြန္းေရာက္လာခဲ့ကတည္းက ယြန္းမွာ ပိုမိုသိမ္ေမြ႕သည့္ အရည္အေသြး အႏုပစၥည္းတခုအျဖစ္ တိုးတက္ျဖစ္ေပၚလာခဲ့သည့္တၿပိဳင္တည္းပင္ ျမန္မာ့ေရွးရိုးစဥ္လာ အႏုအလွ ပစၥည္းပစၥယတို႔၏ဟန္ပန္လက္ရာတမ်ဳိး အျဖစ္ ျမန္မာပိုင္ျဖစ္လာခဲ့သည္။ ျမန္မာ့အေခၚ ယြန္းထည္ဆိုသည္က ယူနန္လူမ်ိဳးတို႔ ဝတ္ဆင္သံုးေဆာင္ရာဟူလို။(၁၀၄၄ မွ ၁၀၇၇ထိ) ဘုရင္အေနာ္ရထာ စိုးစံကာလအတြင္း ထုတ္ေဖာ္လုပ္ေဆာင္လာသည္ဟု ယံုၾကည္ၾကေသာ ယြန္းထည္လုပ္ငန္း အတတ္ပညာမွာ သထံုကို စီးနင္းေအာင္ျမင္ခဲ့ေသာ ၁၀၅၇ ခုႏွစ္ေနာက္ပိုင္း ေပါကၠာရာမေခၚ ပုဂံျပည္ႏွင့္ ျပည္ၿမိဳ႕ကား ယေန႔ဆုိလွ်င္ ယြန္းထည္ထုတ္လုပ္ျဖစ္ေျမာက္ရာ ဗဟိုခ်က္ေဒသတို႔ ျဖစ္ၾကပါသည္။ သို႔ကလို ယြန္းထည္အစဥ္အလာ အခိုင္အမာရွိလာၾကသည့္ ေနာက္ၿမိဳ႕ေတာ္တို႔ကား မႏၱေလး ေက်ာကၠာႏွင့္ က်ဳိင္းတံု တို႔ျဖစ္ၾကပါသည္။ ျမန္မာႏိုင္ငံ၏ ယြန္းထည္အမ်ဳိးမ်ဳိးမွာ
ေက်ာကၠာထည္(ရိုးရိုးစင္းစင္းေျပာင္ေခ်ာယြန္းထည္မ်ား)
ယြန္းထည္ရိုးရိုး(ေဆးသြင္းယြန္းထည္)
ေရႊဇဝါးထည္(ေရႊသြင္းယြန္းထည္)
သရိုး(ရုပ္ႂကြပံုသြင္းယြန္းထည္)
မွန္စီေရႊခ်ယြန္းထည္(သလင္းမွန္ေရာင္စံုႏွင့္ေရႊခ်ယြန္းထည္)
မွန္ဖရာ႔ သို႔မဟုတ္ ႏွီးဖရာ႔ (ယြန္းေခ်ာက္ထည္)
အတိတ္က ထုပ္လုပ္ခဲ့သည့္ ယြန္းထည္တို႔မွာ သာမန္ထက္ထူးကဲေသာ ႏုနယ္ႏူးညံ့လွသည့္ အရည္အေသြးမ်ားရွိ၍ နည္းပညာတစ္ခုကသာလွ်င္ ယြန္းေခ်ာက္ထည္နည္းကို သံုးထားပါသည္။ ဥပမာဆိုရေသာ္ ယြန္းထည္အိုးခြက္တို႔မွာ ဝါးႏွင့္ ျမင္းေမႊးတို႔ ပါဝင္ရာ မၾကာခဏ ျမင္းဆံဖုတ္ေမႊးကိုပင္ သံုးၾကေသးဟု ဆိုၾကသည္။ ထြက္လာသည့္ အာနိသင္မွာ ယင္းယြန္းထည္သည္ ဖိလွ်င္မပိ၊ ခ်ဳိးလွ်င္မက်ိဳး၊ သြင္းထားသည့္ ယြန္းသားလည္း ေက်ပ်က္မထြက္ျခင္း ျဖစ္ပါသည္။ ယေန႔ဆိုလွ်င္ အျခားယြန္းထည္ေခြနည္းႏွစ္နည္းလည္းရွိျပန္ေသးရာ အထင္အရွားပင္ ေက်ာ္ၾကားလွ်က္ ျဖစ္ပါသည္။ အညံ့စား ယြန္းထည္တို႔ကား အတြင္းအမာခံသစ္ထည့္ထား၍ အေကာင္းစားယြန္းထည္တို႔ကမႈ ဝါးအတြင္းသား နန္းဆြဲႀကိဳးလိန္တို႔သက္သက္ျဖင့္ ပို၍လည္း အၾကမ္းခံသည့္အျပင္ သြယ္ေနာင္းေပ်ာ့ေပ်ာင္းမႈလည္း ရွိၾကပါသည္။
ယြန္းထည္
(က)ေက်ာကၠာထည္
ေက်ာကၠာထည္ယြန္းပစၥည္းဆိုသည္တုိ႔က ပဓါနအားျဖင့္ အိမ္တြင္းသံုး အသံုးအေဆာင္ပစၥည္းမ်ား ပါဝင္၍ ဥပမာ လင္ပန္း ခြက္ ပန္းခ်င္း ပန္းခံ ေရခြက္ႏွင့္ ကြမ္းအစ္မ်ား ျဖစ္ၾက၏။ ဤရိုးရိုးယြန္းထည္မ်ဳိးကား အဝတြင္ အနက္အေမွာင္ေရာင္ႏွင့္ အတြင္းသားကအနီသားျဖစ္ပါသည္။ မည္သည့္တန္ဘိုးရွိသည့္ အႏုပညာလက္ရာမွ ထည့္သြင္းအသံုးခ်ထားျခင္းမရွိ။ ေက်ာကၠာဆိုသည့္ အမည္ကိုယ္၌က ယင္းစခဲ့သည့္ ဇာတိရပ္ေျမ ေက်ာကၠာရြာေျမကို အေၾကာင္းျပဳထားျခင္းျဖစ္ပါသည္။ ယင္းရြာသည္ ခ်င္းတြင္းျမစ္ေဘး မံုေရြးမံုရြာ သလႅာဝတီနံေဘး မေဝးလွသည့္အရပ္တြင္ ရွိ၏။ ေက်ာကၠာထည္တို႔ကို သိပ္မမ်ားလွသည့္ ေစ်းႏႈန္းႏွင့္ ရႏိုင္ပါသည္။
ယြန္းထည္
(ခ)ယြန္းထည္
ယြန္းထည္တို႔ကို တန္ဆာဆင္ေရးႏွင့္ အေဆာင္ေယာင္တို႔အျဖစ္ ပဓါနထုတ္လုပ္ၾကသည္။ ဥပမာ ပရိေဘာဂမ်ားျဖစ္၍ စားပြဲ စင္ ထိုင္ခံုမွာ နမူနာပါ အိုးခြက္ ပန္းခ်င္း ပန္းတင္ဘန္း နံရံအလွဆင္ ရတနာၾကဳတ္ သို႔မဟုတ္ ဘူး ေရွးေစာင္းပစၥည္း ေသတၱာ လက္သုတ္ပုဝါစည္း အဆင့္ျမင့္ထမင္းဘူး ဝါးတူႏွင့္ လက္ေကာက္တို႔လည္း ပါပါသည္။ ယြန္းထည္တို႔မွာ အႀကီးအက်ယ္ အဆင္အျပင္တို႔ ျဖစ္ၾကလ်က္ ေဆးသြင္းျခယ္သမႈ႕တို႔ကို မ်က္ႏွာျပင္အမဲအေမွာင္ေပၚတြင္ သိမ္ေမြ႕လွေသာ အေရးအေၾကာင္းပံုသ႑န္ကို ကႏုတ္ပန္းႏွင့္ အထူးအဆန္း တိရစာၦန္ႏွင့္ လူသားပံုတို႔ျဖင့္ ျဖည့္ဆည္းရာ၌အနီ အဝါ လိေမၼာ္ အျပာ အစိမ္း ႏွင့္ အျဖဴေရာင္တို႔ ခ်ယ္မႈန္းၾကပါသည္။
ေရႊဇဝါထည္
(ဂ)ေရႊဇဝါထည္မ်ား
အထူးတလည္တင့္တယ္ခန္းနားဖို႔တြက္ အေျခခံအားျဖင့္ မည္သည့္အရာဝတၳဳမဆိုျဖစ္ႏိုင္ေသာ ေရႊဇဝါယြန္းေခၚ ေရႊေရးယြန္းထည္တုိ႔မွာ ျမင္ရသမွ်တို႔တြင္ အတူမရွိသေလာက္ ျဖစ္ပါသည္။ သက္ဆိုင္ရာအသီးသီးေသာအရာဝတၳဳတုိ႔၏ ဟန္က်ပန္က်သားသားနားနား ေရးသြင္းထားေသာ အရာအားလံုး ေရႊေရးယြန္းထည္တုိ႔တြင္ အပါအဝင္ျဖစ္ပါသည္။ ယင္းတို႔မွာ ေရႊျပားခပ္သြင္းထားသလို စစ္ေစးသုတ္ပစၥည္းအေပၚတြင္ အထင္းသားလွပတင့္တယ္ ရႈစဖြယ္ျဖစ္ၾကပါသည္။ (စကၠဴမကပါးလွေအာင္ခသပ္ထားသည့္ေရႊျပား) အသံုးျပဳထား၍ ေျပာင္ေျမာက္လွသည့္အႏုပညာလက္ရာတို႔ အသံုးျပဳထားျခင္းေၾကာင့္ေရႊဇဝါယြန္းထည္တို႔မွာ အျခားႏွင့္ယွဥ္လွ်င္ အလြန္ေစ်းႀကီးတတ္ပါသည္။
(ဃ) သယိုးယြန္းထည္မ်ား
သယိုး ဆိုသည္က ပံုသြင္းယြန္းပံုႏွင့္ အထည္သတၳဳတို႔ ျဖစ္၍ မည္သည့္အရာကိုမဆို သယိုးကိုင္ႏိုင္ပါသည္။ ထို႔ေၾကာင့္ ယြန္း ဘူးအစ္ငယ္ေလး တို႔မွ အစ ေသတၱာ ႏွင့္ ပရိေဘာက မ်ားအျဖစ္ထိ ယင္း သယိုယြန္းထည္ျပဳလုပ္၍ရပါသည္။ အမည္ကဆိုသည့္ အတုိင္း သတၱ၀ါတို႔၏ ျပာခ် အရုိးကို သယိုးဟုေခၚ၍ ယင္းကို စပါးခြံႏွင့္ ေရာျပီး လႊစာမႈန္႔လည္းထည့္ တခါတရံ ႏြားေခ်းေတာင္ပါ လုိက္ေသးသည့္အျပင္ စစ္စည္းႏွင့္ သမလိုက္သည့္အခါ ေခ်ာေမြ႕ျပီး လိုရာပံုသြင္း သည့္ ပလာစတာေခၚ ေပ်ာ့ေျပာင္းပံုလုပ္ကိုင္ ႏိုင္သည့္ အေပ်ာ့ထည္ရလာသည္ႏွင့္ လိုအပ္ေသာ သက္ဆိုင္သည့္ ပစၥည္း၏ စစ္ေဆးသုတ္ထားမ်က္ႏွာ ျပင္အႏွံ႕ ဖံုးအုပ္ဖိသြင္းလိုက္ သည္ႏွင့္ ယင္းဆင္ယင္ျခယ္သမည့္ ပစၥည္း တို႕ကလည္း ေရြးျခယ္ထားသည့္ ပံုအတိုင္းျဖစ္ေပၚလာသည္။ သြပ္သြင္းလုိက္သည့္ ေဖၚျပပါ ပလာစတာ ကို ယြင္းသရိုးကိုၾကိဳက္သေလာက္ အထုအလံုးစသျဖင့္ ရေအာင္ၾကိဳးသဖြယ္ျဖစ္ေရး တတ္ႏိုင္သေလာက္ တျငိမ့္ျငိမ့္ လွိမ့္ေပးရသည္။ သို႔ကလုိ ယိုးသြင္းျပီးသည္ႏွင့္ ၀တၱဳမ်က္ႏွာျပင္ေပၚ ၀ယ္အခုိင္အမာစဲြေနျပီး ျဖစ္သည့္ လိုရာပံုကို အေျခာက္ခံ၍ စစ္စည္းလည္း အထပ္ထပ္သုတ္ရသည္။ ေနာက္ဆံုးအဆင့္ တြင္ သြင္းထားသည့္ ပံုတို႕ကို ေရႊ႕ခ်သင့္ရာခ် အျခားအေရာင္ သြင္းသင့္ရာသြင္းျပီး လုိရာပံုရုပ္သြင္းထားသည့္အတိုင္း ထြင္းထားသည့္ ႏွယ့္ ပံုပန္းအရုပ္၀တၱဳပစၥည္းမ်ားျဖစ္လာပါေတာ့သည္။
(င) မွန္စီေရႊခ်ယြန္းထည္။
မွန္စီေရႊခ် ယြန္းထည္ကား စင္စစ္ ေရႊဇ၀ါး ႏွင့္ သရိုးယြန္းထည္ပစၥည္းျဖစ္၍ ဖါလ္မွန္စေက်ာက္သလင္း ႏွင့္ ခရုသင္း ပုလဲ ေဘာ္ၾကယ္သြင္း ပစၥည္းမ်ားပင္ျဖစ္ပါသည္။ ယင္း၀တၱဳပစၥည္းတို႔ကို အထင္အရွား အေက်ာ္ ေဒးယ် ၀တၱဳမ်ား အျဖစ္ အေဆာင္ အေယာင္အျခယ္အသ တန္ဆာပလာ အသံုးခံစရာ သာမက ပရိေဘာဂ ဘမ္းတင္ဖို႔လည္းအသံုးျပဳၾကသည္။တဖက္၌မူ ယင္း ပစၥည္း တို႔မွာ လူ႔အသံုးအေဆာင္ပံုသြင္း ပစၥည္းအျဖစ္ေတာ့ သံုး၍မသင့္လွ တန္ဖိုးၾကီးရွားပါးလင့္ ကစား အျခားတဖက္တြင္မူ လက္ေတြ႔တခု ခုအသံုးခ်ဖို႔အတြက္လည္း အတိုင္းအတာအကန္႔အသတ္လည္း ရွိပါသည္။ ယင္း ယြန္းသရုိးႏွင့္ မွန္စီေရႊခ်ထားသည့္ အထည္တစံု တခုမွာ မလဲြမေရွာင္သာဘဲ အရြယ္အေရာင္ အမ်ိဳးမ်ိဳး ႏွင့္ဖာလ္စမွန္စသတင္း ေဘာ္ၾကယ္ခရုယင္း ပုလဲ အစအနတို႔မႈပ္သြင္းထားျခင္းေၾကာင့္ သို႔ အႏုစိပ္လုပ္ဖို႔မွ ညလည္းအထူးေစးကပ္လွသည့္ စစ္ေစးတို႔ကို ပင္ သံုးထားရေသာေၾကာင့္ ျဖစ္သည္။ ေနာက္အဆင့္တြင္ မူ ေရႊျပားခပ္ အခ်ပ္တို႔ကို ဖယ္လိုက္သည့္အခါ ေရႊသားေရႊထည္ပကတိလုိ ျဖစ္ရွိလားျခင္းျဖစ္သည္။ ဖယ္ရွားပံုလည္း ယင္းအေပၚ ေရႏွင့္ ေဆးခ်လိုက္ရုံသာျဖစ္ပါသည္။ စစ္စည္းထိေရာက္ထားရာေနရာတိုင္းမွ ထိဖိထားသည့္ ေရႊစတို႔ မွာမယိုယြင္းအျမဲက ပလ်က္ခဲ့ပါသည္။ သံုးရသည့္ ပစၥည္း ႏွင့္ အႏုလက္ပညာအရပ္ရပ္သြင္းထားအပ္သည့္ အရာျခင္းျခင္း ေၾကာင့္ထို႔အျပီး ျဖစ္ရွိခဲ့သမွ် ပစၥညး္ အလွတို႔ကလည္း အလြန္အဖိုးတန္ ရတနာတခုလိုျဖစ္၍ မွန္စီေရႊခ်ယြန္းထည္ ဟူသမွ်မွာ စရိတ္စကၾကီးလွသည္။
(စ)မွန္ဖရား
ျပကေတ့စာအဆိုက စစ္စည္စေခ်ာက္ပစၥည္းထယ္ျဖစ္၍ ျမန္မာႏိုင္ငံတြင္ ယင္းယြနး္ပစၥည္း တို႔ကို အထူးသျဖင့္ ဗုဒၶရုပ္ပြားေတာ္မ်ား ႏွင့္ ေစတီပုထုိး တို႔အတြက္ျခယ္သပူေဇာ္ရန္ အသံုးျပဳျခင္း ေၾကာင့္ယြန္းအေျခာက္ထည္မ်ားျဖစ္လာရပါသည္။ယင္းအမည္ကိုယ္၌က ပစၥည္းထုတ္လုပ္သည့္နည္းပညာႏွင့္ သက္ဆုိင္လွသည္မဟုတ္ပါ။ သစ္သား ေခါင္းပြပစၥည္းမ်က္ႏွာျပင္ အေပၚစစ္စည္းသုတ္ဖို႔ မွာ(မံ) သည္ဟု ျမန္မာလိုဆိုၾက၍ ဖရာ့ဆိုသည္ကေတာ့ (ဘုရား) ပင္ျဖစ္သည္။ ေႏွာင္းပိုင္းအေရာက္တြင္ ဘုရားတစ္ဆူအတြက္ ေခါင္းပါစစ္ေစး သုတ္ပစၥည္း ျဖစ္လာပါေတာ့သည္။ ၀ါးေခါင္းပြႏွီး စတို႔ျဖင့္အမာခံလုပ္ထားေသာ ဗုဒၶဆင္းတု ေဘာင္ခံပစၥည္းမွာ (ႏွီး) ဟုေခၚ၍ ယင္းဘုရားတို႔ကို ႏွီးဘုရားဟုေခၚသည္။ သို႔ေသာ္ အထက္၌ေဖာ္ျပခဲ့သည့္အတုိင္း လက္ေတြ႕က်က်နညး္ပညာ နည္းပညာဆန္ဆန္မွည့္ေခၚႏိုင္သည္က စစ္စည္းအေျခာက္ခံပစၥည္းျဖစ္သည္။ စစ္စည္းအေျခာက္ခံပစၥည္းလုပ္ဖို႔မွာ လခ်ီၾကာသည့္ အလုပ္စဥ္တစ္ခုျဖစ္၍ ကုန္ထုတ္ ၁၂ ခု ရွိလ်က္ အေျခခံပစၥည္းက ေလာင္းဖုိ႔ ေအးျမၾကာသာေသာ ရာသီ ေလတျဖဴးျဖဴး ႏွင့္ျမဴးဖို႔ကလည္း လုိ၊ ဖုန္အမိႈက္သရုိက္ကင္းရာ အေျခာက္ခန္းတို႔အျပင္ တကယ္အဆင့္ျမင့္သည့္ အႏုပညာလက္ရာေျမာက္ေရး အဓိကက်ပါသည္။ ဘကာစံု ျပည့္စံုပါက ထြက္လာရသည့္ ရလဒ္မွာ ရိုးရုိးႏွင့္ မတူ အဆင့္ျမင့္တင့္တယ္လွပသည့္ ယြန္းထည္တခုျဖစ္ေပၚရရွိလာႏိုင္ပါသည္။
ေအာက္တြင္ဆက္ေဖာ္ျပထားသည့္အတုိင္း ကုန္ထုတ္အလုပ္စဥ္တခုလံုးမွာ စစ္စည္းစုေဆာင္းရာမွ စရာပါမည္။ စစ္စည္း ျပဳလုပ္နည္းမွာ သန္႔စင္၍ ေရဖယ္ရွားျပီးသား (ရပ္စ္၀ါနီစီဖီရာ) ေခၚ အေရွ႕ေတာင္အာရွတြင္ သာအေတြ႔မ်ားသည္။ အေစးထြက္ခ်ဳံပင္တမ်ိဳးမွာ အေစးမ်ား ျဖင့္လုပ္ယူရပါသည္။ယင္းသည္ သာ အာရွႏိုင္ငံတို႔တြင္ ယြန္းလက္ရာတို႔ကို အစဥ္အလာထားလုပ္ခဲ့ၾကေသာ အေျခခံပစၥည္း ျဖစ္ပါသည္။ ေသရည္တမ်ိဳးျဖစ္သည့္ ရွယ္လက္ဆိုသည့္ ပစၥည္းမွာ ဥေရာပ ႏွင့္ အေမရိကတိုက္တို႔၌ အလားတူ ယြန္းထည္းတို႔အတြက္ အစဥ္အလာထားသံုးစြဲၾကသည္မွာ (လက္စီဖာလက္ကာ ေခၚ အေၾကးခြံ ပါသည့္ပိုးေကာင္ငယ္မ်ားထြက္သည့္ အရည္အေစးတို႔မွာ ထုတ္ယူႏိုင္ရာျဖစ္ပါသည္။) ပထမအဆင့္တြင္ ျမန္မာႏိုင္ငံတြင္ ေကာ္ပတ္ပင္မွ ျခစ္၍ အေစးထုတ္သလို အလား တူနည္းႏွင့္ အပင္မွ ရယူရပါသည္။ စစ္စည္းပင္ သည္ ရုကၡေဗဒအေခၚ (မွလာႏိုရိုဆာ ယူစီတာတစ္ဆီမ) ရွမ္းျပည္တလႊားအရိုင္းအေပါက္မ်ား သို႔မဟုတ္ စိုက္ပ်ိဳးထားပင္တို႔မွ ရယူရပါသည္။ ေစးထန္းထန္းအညိဳမဲ အေရာင္ထြက္လာသည့္ အေစးတို႔မွာ ေလႏွင့္ေတြ႔သည္ႏွင့္ ပိုခဲ၍ ခဲလာသည့္ သေဘာရွိသည္။
ေနာက္ ၀ါး ေခါင္းပြ သို႔မဟုတ္ ႏွီး၀တၱဳခပ္ေပါ့ေပါ့ တို႔အေပၚ ျမင္းေမႊးသို႔မဟုတ္ ဗူေဗါင္းမ်ားသည့္ ပိုစားထားသလုိ ခပ္ပြပြသစ္ပစၥည္းတို႔ ျဖင့္ အထူးအျဖင့္ လုပ္ၾကပါသည္။ ပဓာန ပစၥည္း ၂ ခုအနက္ ဒုတိယပစၥည္းက အဆင့္ျမင့္ရသည္ ထို႔ေၾကာင့္ စရိတ္စကၾကီးသည္။ ပထမ ပစၥည္းက အဆင့္နိမ့္၍ရ၏။(အေၾကာင္း က ေပါေပါ ရႏိုင္သည့္အျပင္ သိပ္လည္း ေကာင္းဖို႔မလို ကိုင္တြယ္ရလည္း လြယ္ကူသည္။) ထိုႏွစ္မ်ိဳး ေပါင္းလုပ္ရသည့္ အရာ၀တၱဳပစၥည္္းအစုစုမွာ သိပ္မၾကီးလွသည့္ ေစ်းႏွင့္ ရႏိုင္လာသည္။ ျပီးေျမာက္ျပီဆိုလွ်င္ အျမဳေတအမာခံ အထည္ၾကမ္းကို စစ္စည္း ႏွင့္ ရႊံေစး ခပ္က်ဲက်ဲေရာ စပ္ထားသမွ်ျဖင့္ သုတ္လိမ္းရသည္။
ေနာက္ယင္း ပထမအေခ်ာအဆင့္ထည္ကိုေလ၀င္ထြက္ေကာင္းေျခာက္ေသြ႕ေသာ္လည္း ေအးျမရသည့္ အခန္းတြင္တျဖည္းျဖည္း ေသြ႕ေျခာက္သြားေအာင္ ၃ ရက္မွ ၄ ရက္ ထိအေျခာက္လွန္းရပါသည္။ ေအာက္ပါကုန္ထုတ္အလုပ္စဥ္တြင္ အထည္ပစၥည္းကို စစ္စည္းႏွင့္ ျပာထပ္ေရာခါ သုတ္ရျပန္သည္။အျခားအေထာက္အကူပစၥည္းတို႔ မွာအထည္ကို ေကာင္းမေကာင္း အဆင့္မီွမမွီ သတ္မွတ္ေပးမည့္ အေရးပါရာတို႔ျဖစ္ပါသည္။ အရာ၀တၱဳ၏မ်က္ႏွာ၌ အႏွံ႔ ေခ်ာမြတ္ေအာင္သရသည္မွာ အထည္ေျခာက္ျပိးမွျဖစ္ရ၍ သို႔ကလို ေခ်ာကိုင္ေဆးသုတ္သလိုသုတ္ရျခင္းမွာ အထပ္ထပ္အၾကိမ္ၾကိမ္ ျဖစ္ပါသည္။ သို႔မွသာ အေသးအဖဲြဆံုးပံုမမွန္သမွ် ေျပေပ်ာက္သြားဖို႔ျဖစ္ပါသည္။ ယခုဆိုလွ်င္ အထည္မွာ အပ၌ အမည္းအထဲ၌ လညး္ နည္းတူျဖစ္ေနပါျပီ။ ထိုစဥ္ေဆးသြင္းဖို႔ ထြင္းမလား ေရႊေရးခ်မလား ပန္းတို႔ျခယ္သအလွဆင္မလား ေဘာ္ၾကယ္အစ ဖလာန္မွန္သလင္း စတို႔ျဖန္႔က်က္မလား သို႔မဟုတ္ ယင္းတို႔အနက္တမ်ိဳးထက္ ၂ မ်ိဳး ၃ မ်ိဳး စပ္၍ျပဳလုပ္မည္လား စသည့္ဆံုးျဖတ္ခ်က္ကို ခ်မွတ္ၾကျမဲျဖစ္သည္။
ယြန္းထည္ ျပဳလုပ္ပံု
အတြင္းသားမ်ားျပဳလုပ္ပံု
အတြင္းသားမ်ားျပဳလုပ္ပံု
ျမန္မာျပည္တြင္ ပထမဆံုး ယြန္းထည္လုပ္ငန္းကို ၁၂-၁၃ ရာစုေလာက္တြင္ စတင္ထြန္းကားခဲ႔သည္ဟု ယူဆရေလသည္။ ေရွးအက်ဆံုး ယြန္းထည္မ်ားကို ၁၃ ရာစုတြင္တည္ထားခဲ႔ေသာ မဂၤလာေစတီ တြင္တူးေဖာ္ရရွိခဲ႔ပါသည္။ ပုဂံသည္ ယြန္းထည္ႏွင္႔ပတ္သတ္၍ နာမည္ၾကီးပင္ျဖစ္ေလသည္။ ခ်င္းျပည္နယ္မွ လာေသာ၀ါးမ်ားကို ပုဂံသို႔ ေလွမ်ားျဖင္႔သယ္ယူၾကျပီး ယြန္းထည္ အတြင္းသားမ်ားကို ျပဳလုပ္ၾကေလသည္။ ၀ါးကို ခြာ၍ေခ်ာမြတ္ေအာင္ျပဳလုပ္ျပီး အလိုရွိရာ အိုး၊ ခြက္၊ ပန္းကန္၊ ပန္းအိုး၊ ေသတၱာ စသည္တို႔ရရွိေအာင္ ပံုၾကမ္းေဖာ္ၾကရေလသည္။ အမ်ားအားျဖင္႔ ျပဳလုပ္တတ္ၾကသည္မွာ ကြမ္းအစ္ပံု ျဖစ္ပါသည္။ ၀ါးစိတ္သူက ၀ါးမ်ားကို ပံုစံတက် ခြဲေပးရေလသည္။ တခ်ိဳ ေနရာမ်ားတြင္မူ ျမင္းအျမီးကို ပင္သံုး၍ ဂရုတစိုက္ ခြဲရေလသည္။
ယြန္းသြင္းျခင္း
ယြန္းသြင္းျခင္း
ပထမဆံုးယြန္းထည္မျပဳလုပ္မီ အတြင္းခံ၀ါးကို ယြန္းႏွင္႔ ျပာမ်ားေရာစပ္ထားေသာ ပလာစတာတစ္မ်ိဳးႏွင္႔ သရိုးကိုင္ရေလသည္။ ထုိလုပ္ငန္းစဥ္ကို မ်ားေသာအားျဖင္႔ လက္သက္သက္ကိုသာ အသံုးျပဳ၍လုပ္မွ ရေလသည္။ အေကာင္းဆံုးယြန္းထည္ကို ရရွိရန္ အတြင္းခံအလႊာကို ၇ လႊာခန္႔အထိ ျပဳလုပ္ရေလသည္။ ယြန္းထည္၏ ေကာင္းျခင္းဂုဏ္အင္ကို ယြန္းအလႊာမ်ားႏွင္႔ သတ္မွတ္ပါသည္။ ထိုအလႊာမ်ားကို ေခ်ာေမြ ႔ ေစရန္ႏွင္႔ ျမဲျမံေစရန္အတြက္ လက္မ်ားႏွင္႔ ေသခ်ာစြာ စပ္ဆက္ရပါသည္။ မ်ားေသာအားျဖင္႔ ထိုအဆင္႔ကို လုပ္ကိုင္သူမ်ားမွာ နည္းလမ္းကို ေဆြစဥ္မ်ိဳးဆက္လက္ခံလာသူမ်ားျဖစ္ပါသည္။ ထို႔အတူ ယြန္းထည္ လုပ္ငန္းကို လုပ္ကိုင္သူမ်ားမွာလည္း မိရိုးဖလာ လုပ္ငန္းကုိ လုပ္ကိုင္ၾကသူမ်ားျဖစ္ပါသည္။
အေျခာက္ခံျခင္း
အေျခာက္ခံျခင္း
၀ါးမ်ားကို ယြန္းႏွင္႔ မံျပီးေသာအခါ စိုထိုင္းေသာ အေမွာင္ခန္းထဲတြင္ အေျခာက္ခံေပးရပါသည္။ အေျခာက္ခံရခ်ိန္မွာ ခန္႔မွန္းေခ် တစ္ပတ္နီးပါးအထိ ၾကာျမင္႔ပါသည္။ ထို႔ေၾကာင္႔ ယြန္းထည္ေကာင္းမ်ား၏ အရည္အေသြးမွာ ယြန္းထည္မ်ားကို ထုတ္လုပ္သူႏွင္႔ ထားရွိေသာေနရာ၊ သိမ္းဆည္းတတ္ပံုႏွင္႔ လိုအပ္ေသာ အရာမ်ားကို တိတိက်က် ျဖည္႔ဆည္းေပးႏိုင္မႈအေပၚတြင္ မ်ားစြာမူတည္ေနေလသည္။ စိုထိုင္းမႈမွာ မတိက် မလံုေလာက္ပါက ယြန္းထည္ေကာင္းေကာင္းထြက္လာမည္ မဟုတ္ပါ။
ေဆးေၾကာျခင္း
ေဆးေၾကာျခင္း
အေျခာက္ခံျပီးေသာအခါ ယြန္းထည္မ်ားကုိ ေရျဖင္႔ ဂရုတစိုက္ ေဆးေၾကာေပးရကာ လိုအပ္ပါက ေကာ္ပတ္ပါစားေပးရေလသည္။ ယခုအဆင္႔သည္ ယြန္းထည္၏ အရည္အေသြးအတြက္ အလြန္ အေရးပါေသာ အဆင္႔ျဖစ္ပါသည္။ ေကာ္ပတ္စားျခင္းကို ရိုးရိုးေကာ္ပတ္ႏွင္႔စားရျခင္းမဟုတ္ပါ။ ကၽြန္းသစ္ကို မီးဖုတ္ျပီးရလာေသာ မီးေသြးခဲျဖင္႔ ေကာ္ပတ္စားရျခင္းျဖစ္ေလသည္။
အေရာင္တင္ျခင္း
အေရာင္တင္ျခင္း
ပထမဆံုးအေျခာက္ခံျပီး ေသခ်ာစြာ ေကာ္ပတ္စား၊ ေရေဆးျပီးေသာ ယြန္းထည္မ်ားသည္ တစ္လႊာျပီး တစ္လႊာ ၇ လႊာျပည္႔သည္ အထိ အဆင္႔ဆင္႔ ျပန္လည္ျပဳလုပ္ေပးရေလသည္။ ထိုသို႔ တစ္လႊာျပီးတစ္လႊာ လည္ပတ္ခ်ိန္တြင္ ျပာႏွင္႔ အမဲရိုးကို ေရာထားေသာ အမႈံမ်ားႏွင္႔ ပြတ္ေပးရေလသည္။ အလႊာသစ္တစ္လႊာျပီးတိုင္း လက္ရာမ်ားထင္က်န္ေနျခင္းကို အလြယ္တကူ ပ်က္သြားေစျပီး အေရာင္မွာလည္းေတာက္လာေလသည္။
ယြန္းလႊာ ၇လႊာ
ထို႔ေၾကာင္႔ ယြန္းထည္ ျဖစ္လာဖို႔ အၾကိမ္ၾကိမ္အခါအခါ အေျခာက္ခံ အေရာင္တင္ရေလသည္။ တစ္ၾကိမ္ႏွင္႔တစ္ၾကိမ္တြင္ ယြန္းတစ္လႊာျပီးတစ္လႊာ တိုးလာေလသည္။ ထို႔ေနာက္ ေနာက္ဆံုးယြန္းလႊာကို ေဆးေရာင္ျခယ္ေတာ႔ေလသည္။ အေရာင္မ်ားမွာ မ်ားေသာအားျဖင္႔ အနီ၊ အစိမ္း၊ ႏွင္႔ အ၀ါတို႔ျဖစ္ပါသည္။ ထိုေဆးေရာင္မ်ားကို ျပဒါးမ်ားႏွင္႔ေရာ၍ ယြန္းထည္မ်ားကို ဆိုးေပးရေလသည္။ ၄င္းကိုမူ ဟသၤာျပဒါးဟု ေခၚၾကေလသည္။ ေနာက္ဆံုး ၇ ၾကိမ္ (သို႕) ၈ ၾကိမ္ အေျခာက္ခံျပီးေသာအခါ ယြန္းထည္ကို ကၽြန္းသစ္၏ ျပာမ်ားႏွင္႔ ပြတ္ေပးရျပန္ေလသည္။ ထို႔ေနာက္ ေသခ်ာစြာ ဂရုတစိုက္ေဆးေၾကာျပီး အေခ်ာကိုင္ေလေတာ႔သည္။
အေခ်ာသတ္ျခင္း
အေခ်ာသတ္ျခင္း
ပံုၾကမ္းေျမာင္းေဖာ္ျခင္းကို လက္ခ်ည္းသက္သက္ျဖင္႔ ပံုစံမရွိပဲ အာရံုအရ စုတ္တံႏွင္႔ ဓားပါးေလးမ်ားကိုသံုး၍ လက္တန္းဆြဲၾကရေလသည္။ ယြန္းထည္မ်ားသည္ မေျပာင္းလဲႏိုင္ေပ။ ႏွစ္ေပါင္းမ်ားစြာ ၾကာသည္အထိ အလွမပ်က္ အသစ္အတိုင္းတည္ရွိၾကေလသည္။ ထို႔ေၾကာင္႔ ယြန္းထည္မ်ားကို အေသးအမႊားေလးမ်ားသာမက ဘီဒီု၊ ေၾကာင္အိမ္၊ စားပြဲ၊ ထိုင္ခံု၊ စသည္႔ အိမ္ေထာင္ပရိေဘာဂႏွင္႔ အလွဆင္ပစၥည္းမ်ား အျဖစ္လည္း ေဆးေရာင္စံုမ်ား ျဖင္႔လွပစြာ ျခယ္မႈန္း ျပဳလုပ္ၾကပါသည္။